Landseer

Landseer, "kuzyn" nowofundlanda, jest wysokim, długowłosym psem o maści białej z czarnymi łatami. Za samodzielną rasę został uznany w 1960 roku. Na jej powstanie wpływ miała domieszka innych ras - prawdopodobnie pirenejskiego psa górskiego i bernardyna. Jest psem eleganckim i reprezentacyjnym, świetnie nadającym się do szkolenia i pracy w wodzie, jak i na lądzie.

Rodzina:
Podobnie jak nowofundland landseer jest psem rodzinnym i jego cechy charakteru najlepiej rozwijają się przy jak najpełniejszych kontaktach z właścicielem czy też całą rodziną. Jeśli trzymany jest w kojcu, wymaga spacerów z intensywną zabawą. Trzymany na zewnątrz domu, znajdzie szybko zajęcie dla siebie, nie zawsze zgodne z oczekiwaniami właścicieli (kopanie dołów, obgryzanie roślin, oszczekiwanie przechodniów).
Landseer jest psem stróżującym, łatwym do przyuczenia w tej dziedzinie. Jest bardziej nieufny od nowofundlanda, szybko jednak akceptuje nowe osoby. Jeśli właściwie pokierujemy socjalizacją szczeniaka, zaakceptuje innych zwierzęcych domowników. Na ogół lubi także dzieci, choć ze względu na swój duży temperament powinien być kontrolowany w zabawie z nimi.
Landseer, podobnie jak większość molosów, może mieszkać również w bloku - wymogiem jest codzienny spacer z możliwością wybiegania się - np. poprzez aportowanie. Uwielbia pływanie, będąc bezkonkurencyjny w szybkości i aktywności, ustępując zaś wytrzymałością i odpornością na warunki atmosferyczne.
Landseer posiada krótszy i rzadszy podszerstek niż nowofundland, pielęgnacja sierści jest więc nieco ułatwiona. Łatwiej znosi upały, szybciej jednak marznie.

Aktywność:
Landseer jest psem bardzo aktywnym i z dużym temperamentem. Radość sprawia mu praca w każdej postaci - wykonywanie komend na lądzie i w wodzie, praca w zaprzęgu, tropienie i inne. Doskonały towarzysz w joggingu, spełnia także rolę partnera dla rowerzystów. Po intensywnym spacerze szybko regeneruje siły. Pozostawiony samotnie - o ile nie jest odpowiednio wychowany - szybko znajdzie dla siebie zajęcie w postaci kopania, obgryzania itp. Nauczony karności potrafi wytrzymać 5-6 godzin samotności, pełniąc wtedy rolę stróża mieszkania, domu czy posesji.
Jako molos w czasie rozwoju musi być pod kontrolą w zakresie obciążeń fizycznych - w tym zwłaszcza skoków mogących uszkodzić stawy oraz schodzenia po schodach (winno być ograniczone do niezbędnego minimum i zawsze na smyczy).

Wychowanie:
Landseer jest psem łatwo uczącym się i lubiącym prezentować swoje umiejętności. Bardzo szybki w działaniu, nieco więcej czasu wymaga w zakresie nauczenia dokładności wykonywania komend. Jest niezwykle wszechstronny - sprawdza się w szkoleniu ratowniczym w wodzie i na lawinowisku czy gruzowisku (gdzie jest jednak rzadko wykorzystywany ze względu na swą wagę), nadaje się do uprawiania niemalże wszystkich psich sportów, jest psem stróżującym, odnosi sukcesy również w szkoleniu PT i PO.

Zdrowie:

Do chorób nękających rasę należy przede wszystkim dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, choroba GT3 i choroby serca. Problemem jest bardzo wysoki stopień pokrewieństwa, stąd w doborze partnerów czynnikiem decydującym jest "odległość" w rodowodach. Ponadto w szeregu linii, zwłaszcza na Zachodzie Europy, w pogoni za eksterierem zaniedbano dobór pod kątem utrwalenia właściwych cech charakteru - stąd spotkać można osobniki tchórzliwe bądź agresywne.

Pielęgnacja:

Utrzymanie psa w dobrej kondycji to odpowiednie pożywienie i dawka ruchu, dodatkowo pielęgnacja sierści - czesanie i zapobieganie skołtunieniu się sierści, okresowe kąpiele. Wymagana regularna kontrola przewodów słuchowych.

Żywienie:

Oszczędności co do ilości bądź jakości karmy w okresie rozwoju młodego landseera są katastrofalne dla jego zdrowia i urody w okresie dojrzałości. Baczną uwagę należy zwracać zarówno na pracę stawów (wszelkie kulawizny bądź miękkie nadgarstki to sygnały alarmowe o karmie zbyt ubogiej w witaminy bądź minerały) jak i na jakość sierści (zdarzają się problemy alergiczne). Dorosły pies spożywa więcej karmy niż jego odpowiednik - nowofundland, nie jest jednak żarłoczny i częściej preferuje jakość pożywienia niż jego ilość.

Pies czy suka:

-suczki są wyraźnie lżejsze w budowie i mniejszych rozmiarów, za to bardziej temperamentne i aktywniejsze od psów;
-psy są bardziej "reprezentacyjne", o ile żyją wraz z suczkami "ustępują" im często rolę przewodnika stada

Chow Chow

HISTORIA
Chow-chow pochodzi z Chin. Trafił tam prawdopodobnie z Tybetu, podczas najazdów mongolskich w starożytnych Chinach był bardzo popularny. Pierwsze wzmianki o psach z niebieskim językiem pojawiły się w XI w p.n.e. Cesarz chiński T"ang [VII w p.n.e] posiadał w swoim pałacu 2000 chowów, które wykorzystywał podczas polowań. Pełniły one rolę płochaczy i gończych. Mnisi chińscy natomiast czcili je i wykorzystywali do pilnowania świątyń. Do dzisiaj są to psy dobrze stróżujące, ale nie hałaśliwe. Zimą w północnych Chinach można je było spotkać jako psy zaprzęgowe.
W swojej ojczyźnie obecnie nieomal wyginęły. Odtwarza je teraz garstka zapaleńców. Nadal jednak w Kantonie uważane są za zwierzęta rzeźne z uwagi na smaczne mięso.
W XVIII wieku trafił chow-chow na Wyspy Brytyjskie, a w 1865roku przywieziony dla królowej Wiktorii. Od tego czasu datuje się początek hodowli chowa poza jego ojczyzną. Później rasa rozprzestrzeniła się na inne kraje i Amerykę.
Do Polski pierwszy chow-chow trafił w latach 20tych.Hodowla rozpoczęła się dopiero po II wojnie światowej.

CHARAKTERYSTYKA RASY
Nie jest to popularna rasa. Myślę, że tak powinno zostać. Nie każdy, którego zachwyci wygląd psa podobnego do lwa [rudy], lub niedźwiadka [czarny], powinien zostać jego właścicielem.
Miłośnicy rasy twierdzą że "chow to jedna trzecia kot , jedna trzecia pies i jedna trzecia człowiek". Jest to pies spokojny, pełen godności i inteligentny. Niełatwo wyprowadzić go z równowagi. Temu, który tego dokona pamiętają do końca życia. Są niezależne, nie poddają się tresurze. Nauczą się tego co chcą. Przy wykonywaniu poleceń zrobią coś na co właśnie mają ochotę. Relacje właściciela z tym szlachetnymi dumnym psem musza być partnerskie.
W domu PAN jest jeden. Za nim chow pójdzie wszędzie. Na niego czeka pod drzwiami, jemu zlizuje łzy nieszczęścia, nie odstępuję chorego pana i pilnuje jego rzeczy. Pan doświadcza lizania, mruczenia chrumchrania i szaleńczych biegów po trawniku z radości bo wrócił do domu. Pozostałych domowników kocha i pilnuje, zajmując centralne miejsce, aby wszystkich mieć na oku.
Chow lubi dominować. Właścicielem musi być osoba zdecydowana, konsekwentna ale spokojna. Nie jest to pies agresywny, jak wielu sądzi. Nie leży to w jego naturze. Obcych traktuje nieufnie, raczej odejdzie nie pozwalając się dotknąć.
Psy tej rasy lubią zabawy z innymi pieskami. Potrafią wtedy biegać, rozrabiać jak tamte. Niestety nie zawsze akceptowane są przez inne rasy, z uwagi na specyficzne sapanie i chrumkanie. Psy wtedy odbierają to za warczenie i atakują chowa. Nie musza trenować biegów. Najlepsze są długie spacery. Nie znoszą upałów.
Myślę, że mit agresywnego chowa wziął się z niezrozumienia jego charakteru i błędów w wychowaniu. On potrzebuje być kochanym a będzie naprawdę ARYSTOKRATYCZNYM DŻENTELMENEM.
Moim zdaniem nie nadaje się szczeniak chowa dla małych dzieci. Małe dzieci są natarczywe, niedelikatne i ciągle chcą nękać zabawą "pluszowego lewka". Dorosły chow a nowe dziecko w domu to co innego.
Chow to pies silny i doskonale zdaje sobie z tego sprawę.
Kocham ten jego specyficzny charakter i wschodni wygląd. Zawsze dumny, powściągliwy, nie hałaśliwy i nienarzucający się towarzysz.
I jeszcze jedno, rasa ta potrafi mruczeć z zadowolenia jak kot. Czy to nie piękne?

PIELĘGNACJA
Szata chowa to długi, sztywny włos okrywowy i miękki, gesty podszerstek.
W odmianie krótkowłosej szata to sterczący, gesty włos w dotyku przypominający plusz. Wyczesywać należy 1x w tygodniu szczotką drucianą pod włos. Linieją 1x w roku, a osobniki w bloku 2x w roku.
Kąpać zawsze jak potrzeba. Wystawowe egzemplarze o jasnej maści przed każdą wystawą. Sierść po kapaniu wysuszyć suszarką. Jest to pies radykalnie czysty i bez zapachu. Nie lubi błota i deszczu. Gdy poda na dworze nie można skłonić go do spaceru. Uwielbia śnieg i zabawy na nim.
Należy zadbać o oczy chowa, z uwagi na ich specyficzne osadzenia. Wymaga codziennej higieny w postaci przemywania ich i usuwania nieczystości w ich pobliżu.

Chart rosyjski borzoj

Opis rasy:
Smukłe, długonogie, szybkie jak wiatr to charty, towarzyszą człowiekowi od około 8 tysięcy lat. Ukształtowały się one na rozległych, otwartych przestrzeniach, pustynnych i stepowych, a w pościgu za zwierzyną kierowały się wyłącznie, doskonałym wzrokiem.

Chart rosyjski - borzoj jest psem o charakterystycznej dla wszystkich chartów sylwetce, przy czym zachowując niezwykłą elegancję, jest jednocześnie zwierzęciem rosłym, o mocnym kośćcu i dużej masie. To pies bardzo szybko rosnący, osiągający wzrost powyżej 80 cm, stąd żywienie szczeniąt i młodzieży musi być idealnie zbilansowane pod względem wszelkich składników odżywczych. Jak wszystkie charty to pies stworzony do szybkiego ruchu. Dorosły borzoj powinien biegać minimum dwie godziny dziennie. Nie można jednak puszczać go ze smyczy w każdym miejscu. Ten duży, doskonale widzący pies, zamieniający się w posąg podczas obserwacji terenu, o ile coś zobaczy, może błyskawicznie ruszyć w pościg za poruszającym się np. kotem czy zającem. Borzoje mogą uczestniczyć w wyścigach chartów.

Charty rosyjskie to psy o specyficznym charakterze. Niezależne, opanowane i odważne, pewne siebie, mało wylewne w okazywaniu uczuć, choć jednocześnie bardzo przywiązane do swego właściciela, a pełne obojętnej rezerwy w stosunku do obcych. O ile dog niemiecki uważany jest za Apolla pośród psów, tak borzoj zasługuje na miano prawdziwego "arystokraty psiego rodu".

Chihuahua

Opis rasy:

Chihuahua to najmniejsza rasa świata. Nazwa rasy pochodzi od olbrzymiego meksykańskiego stanu Chihuahua, tak więc najmniejszy pies świata nosi nazwę największego stanu w Meksyku!

Istnieją dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa, różniące się tylko długością sierści, w ringu wystawowym oceniane są jednak osobno.

Chihuahua pomimo swoich małych rozmiarów nie jest kruchą lalka z porcelany, jest w pełni sprawnym, energicznym, pełnym życia i temperamentu psem, uwielbiającym ruch i spacery.
Najmniejsze pieski świata obdarzone są wielką odwagą, co w połączeniu z poczuciem własności daje mieszankę niebezpieczną, rzecz jasna dla naszego chihuahua przy spotkaniu z większym psem. Mały chihuahua czuje się wielki, potrafi rzucić się na dużo większego czworonoga, co oczywiście może skończyć się tragicznie dla naszego chihuahua, o czym każdy właściciel chihuahua powinien pamiętać. Nie bez powodu nazywany jest psem zaczepno-obronnym. On zaczepia a potem my musimy go bronić!

Chihuahua są bardzo towarzyskie, uwielbiają być w towarzystwie innych psów, mogą to być inne chihuahua, ale niekoniecznie, ważne aby były to psy zbliżonych rozmiarów.
Nad posiadaniem chihuahua powinny zastanowić się rodziny z małymi dziećmi, które przez nieuwagę mogą zrobić krzywdę takiej miniaturce. Pamiętać trzeba, że chihuahua ma nie zarośnięte ciemiączko co czyni je wrażliwymi na urazy głowy.
Chihuahua nie znosi samotności, nie nadaje się dla osób przebywających dużo poza domem. Pozostawiony sam na długie godziny staje się smutny, apatyczny, po prostu nieszczęśliwy.

Chihuahua są prawdopodobnie potomkami świętych psów Tolteków i Azteków. Wierzono, że towarzyszyły duszom zmarłych w ich wędrówce w zaświatach, dlatego chowane były wraz ze zmarłymi. Błękitne chihuahua składano w ofierze aby zapewnić sobie przychylność bogów, rude natomiast przynosiły szczęście. To Amerykanie odkryli te pieski w Meksyku, wiadomo, że w 1888 roku sędzia amerykański Jams Watson kupił w El Paso suczkę Manzanitę.

Chihuahua znajduje się w IX grupie FCI czyli w grupie psów do towarzystwa i w tej roli sprawdza się najlepiej.

Chihuahua to silna psia osobowość w formacie kieszonkowym!

Karelski pies na niedźwiedzie

Karelski Pies na Niedźwiedzie to stara nordycka rasa pochodząca z Finlandii, a konkretnie wyhodowana w Karelii. Ten średniej wielkości czarno-biały szpic odznaczający się bardzo dużą pasją łowiecką, znakomitym węchem i wzrokiem był z dużym powodzeniem używany do polowań między innymi. na niedźwiedzie (stąd nazwa), łosie, jelenie, dziki, wilki i rysie. Z Karelczykami polowało się i poluje nadal także na ptactwo dzikie (bażanty, kaczki) oraz zwierzęta futerkowe (sobole, wiewiórki, kuny). Główne cechy charakteru tego psa to odwaga i determinacja, które to cechy nierzadko ratowały życie myśliwego przed rozjuszonym niedźwiedziem. Woda nie stanowi dla niego przeszkody, ponieważ jest znakomitym pływakiem. Duża samodzielność i niezależność wynikające ze specyfiki środowiska, w jakim kształtowała się rasa, sprawia, że Karelski Pies na Niedźwiedzie jest znakomitym towarzyszem i pomocnikiem na polowaniach, ale wymaga przewodnika doświadczonego, cierpliwego i bardzo konsekwentnego. Równocześnie musi czuć, że jest potrzebny i kochany. Jednak nigdy nie uda się go wyszkolić na ślepo posłusznego i wpatrzonego we właściciela psa. Może być doskonałym towarzyszem na długich spacerach, ale pod warunkiem, że będzie to z dala od ruchu ulicznego.



Karelski Pies na Niedźwiedzie zachowuje się dominująco wobec innych psów, a zwłaszcza tych większych od siebie i nie ustępuje z drogi. Na mniejsze psy na ogół nie zwracać uwagi. W stosunku do ludzi jest przyjazny, jeżeli tylko w okresie szczenięcym miał kontakt z obcymi. Nieznajomych traktuje z pewną rezerwą i nie lubi pieszczot z ich strony. Psy tej rasy mogą być trzymane w kojcu, ale lepszy kontakt i efekty wychowawcze uzyskuje się, gdy pies na stałe przebywa z właścicielem. Do prawidłowego rozwoju wymaga swobodnego ruchu w ciągu dnia, a więc rasę tę poleca się szczególnie ludziom młodym, sprawnym i aktywnym fizycznie. Zbytnie ograniczanie swobody sprawi, że pies będzie się nudził i wyładuje swoją energię na właścicielu lub sprzętach domowych. Sierść Karelczyka jest – podobnie jak u pozostałych psów nordyckich – pozbawiona charakterystycznego zapachu psiej sierści i nie wymaga specjalnej pielęgnacji.

Pudel duży

Pudel to rasa łącząca w sobie inteligencje , elegancje i dostojność. Pod obfitym włosem kryje się pies harmonijnie zbudowany, umięśniony i sprężysty. Jego chód powinien być lekki i taneczny. Jest niezwykle wesoły i chętny do zabawy, a jeśli dołączymy do tego dużą łatwość uczenia się i umiejętność współpracy z człowiekiem, to mamy psa prawie idealnego.
Zaleta, ale jednocześnie wadą pudla jest jego upór. Dlatego juz małe słodkie szczeniątko powinno poznać zasady dobrego wychowania aby w przyszłości nie "weszło właścicielowi na głowę".
Niespożytą energie pudel najlepiej wyładuje w czasie długich spacerów lub aktywnej zabawy.

Niech nikogo nie zmyli jego salonowa uroda, jest to również świetny stróż i obrońca wyposażony w pokaźne szczęki. Talent i zalety pudli zostały docenione w niesieniu pomocy osobom niepełnosprawnym oraz w dogoterapii. A świetny węch i rodowód psa myśliwskiego czyni go wspaniałym ratownikiem oraz psem policyjnym.
Od niedawna polscy i amerykańscy naukowcy prowadzą badania wykorzystujące psi węch w celu wykrywania nowotworów we wczesnym stadium, pozwalającym na całkowite wyleczenie. Część z tych badan prowadzonych była na warszawskiej uczelni SGGW. Liderką w tej metodzie była amerykańska suka rasy Pudel Duży o wdzięcznym imieniu "Shing Ling -hua" - potrafiła ona wykryć zmiany chorobowe w 90 % przypadków.

Pudle to psy bardzo żywiołowe, chętnie uczące się kuglarskich sztuczek i stąd często wykorzystywane są w cyrkach, widowiskach i teatrach.

Ze względu na rodzaj włosa ( podobny do ludzkiego) jest to rasa świetnie nadającą się dla alergików, gdyż nie powoduje uczuleń. Jednak pielęgnacja pudla nie należy do najłatwiejszych i dlatego decydując się na te rasę musimy wybrać czy chcemy mieć psa tzw rodzinnego czy chcemy mieć psa wystawowego. Nie ma co ukrywać, ze ta druga wersja wymaga dużych nakładów pracy , czasu oraz wielu profesjonalnych kosmetyków pielęgnacyjnych.
Ale nawet pudelek "kanapowy" wymaga częstego czesania i strzyżenia, gdyż jego sierść bardzo szybko rośnie i ma tendencje do kołtunienia się.

Pudel to ulubieniec salonów fryzjerskich. Oswojony z zabiegami pielęgnacyjnymi już od pierwszych tygodni swojego życia, przyjmuje je jako cos naturalnego. A czas jaki właściciel poświęca na czesanie i kąpiele wzmacnia więź miedzy nimi. Większość pudli to psy, które uwielbiają prezentować swoja urodę, są łase na pochwały. Lubią być w centrum zainteresowania. Wśród takich właśnie psów, należy szukać przyszłych championów.
Wyróżniamy trzy uznane fryzury wystawowe: "na lwa", "nowoczesna" oraz "angielska".

Poza tymi strzyżeniami, możemy stylizować go wg. własnych upodobań i fantazji. Fryzura tzw "domowa" wymaga najmniej pracy . Jest szczególnie polecana dla psów, mieszkających w rodzinie z dziećmi, lubiącej ruch, a także dla psów które biorą udział w zawodach agility.

Jest to rasa wyjątkowo zdrowa i długowieczna. U Pudla Dużego należy zwrócić uwagę na stawy biodrowe oraz możliwe tendencje do skrętów żołądka jak u większości dużych ras. U Pudli Miniaturowych i Toy możemy spotkać się z takimi schorzeniami jak: epilepsja, wypadanie rzepki kolanowej czy choroby oczu. U wszystkich trzeba kontrolować stan zębów - zapobiegać gromadzeniu sie kamienia specjalnymi gryzakami lub pastami do zębów dla psów.

Pudle występują w sześciu odmianach kolorystycznych: biały, czarny, brązowy, czerwony, morelowy i srebrny.
Wyróżniamy cztery rozmiary pudli - Pudel Duży (45-62cm), Pudel Średni (35-45cm), Pudel Miniaturowy (28-35cm), Pudel Toy (24-28cm). Oficjalny wzorzec rasy dotyczy Pudla Średniego. Wszystkie cztery odmiany powinny mieć taka sama budowę i proporcje, ale różną wielkość.

Pudel Duży jest najbardziej zrównoważony i dystyngowany. Pudel Toy i Miniatura to pieski delikatne o lekko zadziornym charakterze, które rozmiękczają serca ludzi , a swoja wielkością i zachowaniem zachęcają do przytulania i noszenia na rekach. Pudel Średni to idealne połączenie pudla dużego i miniaturowego, dlatego od tej odmiany wyszedł wzorzec.

Pudel to stara francuska rasa, prawdopodobnie pochodząca od Barbeta. W XVI-wiecznych starodrukach wychwalana za umiejętności myśliwskie, zarówno na ladzie jak i w wodzie. Najchętniej były używane do polowań na zwierzynę wodna - małe kaczki -canichon, stąd francuska nazwa pudla "caniche". Kiedy salony arystokracji otworzyły swoje podwoje, rasa ta zmieniła przeznaczenie, i tak odeszły w zapomnienie ich talenty łowieckie, a stały sie one psami do towarzystwa.
W Anglii klub pudla istnieje od 1876r. Pierwsze pudle były średniego wzrostu, na początku XX w pojawiła sie odmiana miniaturowa, a pudel Toy jest oficjalnie zarejestrowany od 1984r.
Najwcześniejsze wzmianki o pudlu w Polsce dotyczą "Bielika", który był psem królewicza Zygmunta, późniejszego króla Zygmunta Starego.

Rasa bardzo popularna w latach 70-tych, w późniejszych latach wyparta została przez nowo powstałe rasy psów. Obecnie pudle powracają do łask, ponieważ zaczęto doceniać ich naturalną budowę, towarzyskie usposobienie i wszechstronność.

Posokowiec bawarski

O rasie
Nie jest to pies - dla każdego, rasa ta potrzebuje stanowczości i dużej dawki zainteresowania. Lubi pracować, czemu oddaje się z ogromną pasją. Rasa polecana szczególnie dla ludzi aktywnych, mających sporo czasu na spędzanie go ze swoim psem, dla ludzi którzy mogą mu tym samym zapewnić odpowiednią dawkę ruchu.
To nie jest rasa dla zapracowanej rodziny z małym dzieckiem, mieszkającej w centrum miasta. Posokowiec bawarski nie może nic nie robić.
W młodym wieku może sprawiać problemy niszczycielskie i wychowawcze. Późno dojrzewają psychicznie. Psa takiego wychowujemy i układamy od najmłodszych chwil w domu to jest od 8 tygodnia życia. Pies musi mieć swoje miejsce, od początku stanowczo wprowadzamy nakazy i zakazy. Ważna jest konsekwencja w działaniu ponieważ jest to rasa inteligentna z silną osobowością. Jednak także i my musimy uświadomić sobie że pies ma swoje prawa np że pies tez ma prawo mieć czas na spanie, odpoczynek, swoją zabawę, prace)
Psy tej rasy nie wymagają zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych, nie musimy ich regularnie ani kąpać, ani czesać (chyba ze się w czymś wytarza niestety jest to domena tej rasy - uwielbia tarzanie się w czym popadanie!!). Jest przywiązany do właściciela , najbardziej uwielbia i najpewniej się czuje gdy cala rodzina jest w komplecie. Mimo iż Posokowiec jest z natury przyjazny, nie oznacza to, że będzie cierpliwym asystentem i towarzyszem dla małego dziecka. Z racji swojego wydłużonego czasu dojrzewania i konieczności konsekwencji w jego wychowaniu - psy tej rasy potrzebują czasu właściciela przeznaczonego wyłącznie dla siebie, a w domach z małymi dziećmi główna uwaga rodziców poświęcana jest dzieciom…
W stosunku do innych psów bywa obojętny lub przyjazny, choć trzeba wspomnieć o potrzebie ewentualnej dominacji samców, co w każdej rasie ma swoje odzwierciedlenie. Posokowce nie mają konkretnych chorób przypisanych tej rasie. Mogą mieć jedynie problemy z zębami na których dość często odkłada im się kamień, trzeba także uważać na ogon uwielbiają podczas cieszenia się uderzać nim i powodować krwawe rany lub tez złamania, zwyrodnienia. Jest psem, który lubi poszczekać, przez co na podwórku będzie mógł pełnić częściowo rolę stróża.


Historia rasy:


Posokowiec bawarski i posokowiec hanowerski wywodzą się z okolic Hanoweru. Pierwsze o nich wzmianki mamy na dworze łowieckim książąt hanowerskich w Springe pod Hanowerem.
Przodkami tej rasy są psy gończe zwane po niemiecku die Bracken. Niektóre z nich wyróżniały się szczególnie czułym węchem oraz skłonnością do szukania zwierzyny "dolnym wiatrem". Na polowaniach par force powszechnie uprawianych, zwłaszcza na jelenie, niemal do końca XVIII wieku używano ich albo do wytropienia zwierzyny przed rozpoczęciem
pościgu za nią całej złai psów, albo do odnalezienia tropu, zgubionego podczas ścigania zwierza. Z początku, po rozpoczęciu pościgu, włączano takiego psa do złai, której przewodził w czasie polowania, i dlatego nazywano go der Leithund (pies - przywódca). Z biegiem czasu jednak ograniczono zadania tych psów tylko do tropienia zwierzyny, w trakcie którego prowadzono je zazwyczaj na długim otoku.
Powstało więc kilka odmian psów, nazywanych der Spurhund, co znaczy po polsku tropowiec.
Miały one dość ciężką budowę, wydłużony tułów, obszerną klatkę piersiową, dość krótkie nogi, nisko trzymaną, stosunkowo długą szyję, głowę szeroką z tępo ściętą na końcu kufą z obwisłymi faflami, wiszące długie, szerokie uszy z zaokrąglonymi końcami oraz długi, nisko trzymany ogon. Poza tym odznaczały się powolnymi chodami i niechęcią gonienia
zwierzyny oraz skłonnością do tropienia "dolnym wiatrem". Te psy stały się bezpośrednimi przodkami posokowców.
Po Wiośnie Ludów, kiedy dwór książąt hanowerskich przeszedł pod zarząd państwa pruskiego, zadbano o dalszy rozwój i utrwalenie cech specyficznych dla psów hodowanych i użytkowanych w tej okolicy.
Na skutek zachodzących zmian w sposobach polowania na zwierzynę grubą i coraz powszechniej stosowanego przez myśliwych niemieckich polowania na nią z bronią palną powstawało zapotrzebowanie na typ psa wyspecjalizowanego w odszukiwaniu zranionej zwierzyny. W tym celu hodowcy niemieccy wytworzyli rasę zwaną po niemiecku der Schweisshund, a po polsku posokowiec, bowiem niemieckie Schweiss, a polskie posoka znaczy krew grubego zwierza. Rasa taka powstała ze skrzyżowania tropowca z czerwono rudym gończym (die Bracke) hanowerskim. Początkowo hodowano posokowce w trzech odmianach różniących się między sobą pewnymi, mało istotnymi szczegółami budowy i umaszczenia. Wskutek właściwie prowadzonej selekcji różnice te zanikły i na początku XIX wieku powstała odrębna rasa psa myśliwskiego o wyrównanym pokroju. Z biegiem lat rosło zapotrzebowanie na takiego psa w różnych regionach Europy. Pies hodowany na nizinach okazał się za ciężki w terenie górzystym, a szczególnie w Alpach. Skrzyżowano więc posokowca z lżejszym gończym górskim i ogarem tyrolskim. Tej nowo powstałej rasie dano nazwę bawarski posokowiec
górskim (BGS).
Pierwszą wzmiankę dotyczącą hodowli posokowców w Bawarii znajdujemy w dokumencie pochodzącym z 18 czerwca 1459 roku, zgodnie z którym hrabia Kaspar Törring ofiarowuje klasztorowi Tegernsee posokowca, który wywarł trwały wpływ na przyklasztorną hodowlę psów. Hodowla hrabiego Törring była wtedy bardzo znana. Psy, od których przynajmniej w części wywodzi się dzisiejszy posokowiec bawarski, hodowane były na dworach Wittelsbacherów (późniejszej bawarskiej rodziny królewskiej), w klasztorach i zamkach szlachty. Trudno jednak stwierdzić, na ile celowo prowadzona była ówczesna hodowla, nie zachowały się bowiem żadne dokumenty w rodzaju ksiąg hodowlanych. Nie będzie chyba błędem założenie, że ważne były, jak zawsze, jedynie cechy użytkowe psów, a nie ich wygląd zewnętrzny.
W literaturze XVII i XVIII wieku nie znajdujemy niestety żadnych wskazówek dotyczących posokowca bawarskiego.
Dopiero w dokumencie pochodzącym z 1812 roku czytamy, że książęta Thurn i Taxis hodowali psy, które używane były wyłącznie do pracy na farbie.
Swoją hodowlę stworzyli ponoć, opierając się na istniejących wtedy jeszcze dawnych bawarskich psach gończych, posokowcach hanowerskich i małych psach gończych (być może chodzi tu o jamniki). Pewna notatka z roku 1858 mówi, że z należących do nich rewiru Thiergarten dwór królewski otrzymał parę posokowców. Oba psy były maści czarnej z żółtymi znaczeniami. Później z tego samego źródła dwór kazał sprowadzić jeszcze jednego żółtorudego psa i czarno-żółtą sukę. Ale w połowie XIX wieku nie tylko dwór królewski zaopatrywał się w posokowce z hodowli książąt Thurn i Taxis, lecz również liczni właściciele rewirów łowieckich w Górach Bawarii, którzy później sprzedawali swoje psy leśniczym i zawodowym
myśliwym.
Szczególne zasługi w hodowli takich psów miały rodziny leśniczych Hohenadl i Krembs.
Dobrą linię posokowców mieli w latach 80. minionego stulecia benedyktyni z Admont, sprzedający swoje psy do hodowli w Alpach Styryjskich i Salzburskich. Później ze skrzyżowania różnych linii baron Joseph von Karg-Bebenburg wraz ze swoim łowczym o nazwisku Wiederberger stworzyli współczesnego posokowca bawarskiego. Około roku 1870 Karg-Bebenburg
pokrył ponoć "rudą sukę rasy pies gończy" posokowcem hanowerskim. Potomstwo po tej parze nazwano "gończymi górskimi" i ponownie skrzyżowano z posokowcami hanowerskimi. Szczenięta z tych miotów były bardzo różne. Obok szczeniąt o delikatnym kośćcu i cienkim krótkim włosie na świat przychodziły również masywne psy w typie leithundów.
Karg-Bebenburg miał początkowo również psy z hodowli Hohenadlów i Krembsów. Opierając się na własnych psach i zwierzętach pochodzących z różnych linii, które wyszukiwał u leśniczych i myśliwych w okolicznych dolinach, zapoczątkował on planową hodowlę czystej rasy.
Przez długi czas Karg-Bebenburg otrzymywał każdego roku 40-60 psów, które w większości ofiarowywał nieodpłatnie bawarskim urzędnikom leśnym.
W Styrii niejaki Peintinger skrzyżował w latach 60. swoją masywnie zbudowaną, pochodzą z linii z Solling sukę rasy posokowiec hanowerski z psem rasy brandlbracke, a następnie z gończym styryjskim. W wyniku tych krzyżówek na świat przyszły szczenięta maści żółtej lub rudej, o sztywnym włosie i doskonałym węchu. Nie wiadomo jednak dokładnie, na ile psy stworzone przez Peintingera przyczyniły się do powstania posokowców bawarskich. Pracownik urzędu leśnego nazwiskiem Frieß stwierdził kiedyś, że myśliwi kryją swoje suki po prostu psem sąsiada, nie zwracając najmniejszej uwagi na jego pochodzenie oraz wygląd i przywiązując wagę jedynie do jego cech użytkowych.
Obecnie trudno stwierdzić, jakie dokładnie psy i rasy przyczyniły się do powstania posokowca bawarskiego. K. Brandt, na którego oczach powstawała i rozwijała się rasa, pisze: "co do pochodzenia tych psów trzymanych dzisiaj przez właścicieli rewirów w górach Bawarii, Salzkammergut, Tyrolu i Styrii istnieje niezliczona liczba teorii".
Jedną z możliwości jest, zdaniem Brandta, krzyżówka posokowca hanowerskiego z jamnikiem, bowiem wiele posokowców bawarskich miało krzywe przednie łapy i typową dla jamników kufę. Istnieje jednak także wiele masywnie zbudowanych posokowców bawarskich wyglądających podobnie jak posokowce hanowerskie. Brandt doszedł do wniosku, że gończy bawarski hodowany był głównie w górach i "dzięki izolacji nabrał pewnego indywidualizmu". Ponieważ wiele psów swoim typem bardziej przypomina jamniki niż psy gończe, w Bawarii rasę tę nazwano również "wysokonożnym jamnikiem". Zdaniem Brandta takie same psy można znaleźć po południowej stronie Alp, gdzie nazywane są "segugi delle Alpi", a także w Gryzonii.
Większość psów była maści żółtej lub rudej, miały one w kłębie od 40-50 cm wysokości, były delikatnej budowy ciała, miały małą głowę i "słabe uszy".
W roku 1885, na Zjeździe Miłośników Upowszechniania Psa Myśliwskiego, dotąd hodowanemu cięższemu posokowcowi, w odróżnieniu od lekkiego bawarskiego, dano nazwę posokowiec hanowerski.

Owczarek szetlandzki (Sheltie)

Opis rasy:
Owczarki szetlandzkie (sheltie) pochodzą z brytyjskich Wysp Szetlandzkich. Pilnowały one domostw i pomagały pasterzom przy pracy, można je było spotkać głównie w zagrodach tamtejszych wieśniaków. Przy panującym tam ostrym klimacie, musiały być psami mało wymagającymi, odpornymi i dobrze przystosowanymi do tamtejszych warunków. Przed zimnem chroniło je długie, obfite futro.
Pierwsze pojedyncze egzemplarze sheltie do Polski trafiły dość późno, bo dopiero w końcu lat sześćdziesiątych, ale większą popularność zdobyły po wielu latach - na początku lat dziewięćdziesiątych.
Charakterystyka rasy:
Owczarki Szetlandzkie to psy towarzyskie, o sporym temperamencie, pełne ruchu i skłonne do zabawy. Sheltie to pies o łagodnym usposobieniu, nieufny wobec obcych, ale bardzo dobrze wyczuwający nastroje domowników i przywiązany do swojego pana.. Nie znosi jednak przemocy, krzyku i podniesionego głosu. Jeśli zapewni się mu dostateczna ilość ruchu na świeżym powietrzu, to bez problemu może być trzymany nawet w niedużych mieszkaniach. Pomimo obfitego włosa nie nadaje się do ciągłego przebywania poza domem. Psy tej rasy mają wyjątkowe predyspozycje do nauki. Uczą się szybko i chętnie, ale nie tolerują przymusu. Są bardzo inteligentne, a praca z właścicielem sprawia im wiele radości. Bardzo często uczestniczą z powodzeniem w zawodach agility, lub innych pokazach. Pewną wadą rasy jest ich „nadmierna” czujność i związana z tym hałaśliwość.
Pielęgnacja:
Wbrew pozorom pielęgnacja psa tej rasy nie jest zbyt kłopotliwa. Ich włos jest gładki i łatwo oczyszcza się samoistnie. Nie ma przy tym tendencji do filcowania się, toteż całkowicie wystarczy, gdy psa wyczeszemy raz na 10 – 14 dni. Częstszego doglądania wymagają jedynie okolice uszu, pachwin i tzw. portek, które należy przeczesać co kilka dni. Zbyt częste czesanie powoduje nadmierne usuwanie włosów. Czesanie szetlanda należy wykonywać szczotką włosianą, lub miękką drucianą, zawsze po uprzednim lekkim zwilżeniu włosów wodą z dodatkiem odżywki do włosów, co zapobiega łamaniu się i szarpaniu włosów. W czasie linienia, o ile nie wybieramy się na wystawę, kąpiel psa przyspieszy zrzucanie martwego włosa i skróci ten okres. Kąpiele higieniczne wykonuje się gdy zachodzi taka potrzeba, z reguły wystarczy 2 – 3 razy w roku.

Owczarek podhalański

Opis rasy:
Owczarek podhalański jest psem pasterskim, dzięki zaletom charakteru i słusznej posturze doskonale chroniącym swoje stado przed wrogami. Zawsze lojalny wobec stada i nieufny wobec obcych sprawia, że każdy kto raz będzie miał podhalana, zawsze już będzie tej rasie wierny. Teraz, kiedy stada owiec są widokiem coraz rzadszym, podhalan jest bardzo chętnie kupowany jako przyjaciel rodziny i wierny stróż – doskonale się bowiem w tych rolach sprawdza. Przedstawiciel jednej z pięciu naszych narodowych ras niegdyś bardzo popularny w imię głoszonego hasła „w polskim domu – polski pies”, później przez długie lata uwiązany na krótkim łańcuchu pod góralską budą smutny i zaniedbany, obecnie przeżywa renesans popularności, szczególnie poza terenem Podhala.
Owczarek podhalański chętnie współpracuje z człowiekiem i szkoli się, ale nie można zapominać, że góralska śleboda i niezależność sprawiają, że nie będzie on ślepo posłusznym narzędziem do wykonywania rozkazów. W szkoleniu jest partnerem wymagającym zaangażowania i motywacji, ale dającym wiele satysfakcji. Niektóre podhalany pracują jako dogoterapeuci, niemniej jednak najczęściej sprawdzają się w roli wiernego towarzysza i stróża.
Silny instynkt opiekuńczy, wierność i przywiązanie do swojego stada z jednej strony, zaś doskonały instynkt obrończy z drugiej sprawiają, że ten oddany swojej rodzinie olbrzym, zazwyczaj łagodny, cierpliwy i tolerancyjny w stosunku do dzieci i wszystkich członków stada (psów, kotów) z zaangażowaniem broni posesji i domowników a wieczorami grzeje stopy ukochanego opiekuna. Stosunkowo trudno wyprowadzić go z równowagi, więc mając wysoki próg pobudliwości i wrodzoną troskę o swoje stado świetnie nadaje się na towarzysza dla dzieci, szybko się do nich przywiązuje i otacza je opieką.
Podhalanowi obca jest nieuzasadniona agresja i jazgotanie, jednak kiedy pojawia się pod bramą ktoś obcy, zawsze można liczyć na interwencję psa. Zazwyczaj jednak nie ma szans na podjęcie owej interwencji, gdyż niewielu śmiałków zechce forsować bramę słysząc tubalny głos i widząc dumnego, dużego psa śmiało broniącego dostępu do swojego terytorium.
Podhalan to wielki, kudłaty pieszczoch, lubi wylegiwać się w miejscach, w których ma oko na swoje włości i rodzinę i ma szansę na drapanie po brzuchu, ale nie można jednak liczyć na jego przyjazny stosunek do intruzów. Przy całym swoim przywiązaniu do opiekunów jest stosunkowo niezależny i potrafi sobie zorganizować czas pod nieobecność właściciela, jednak pozostawiony samopas na zbyt długie godziny na pewno ten czas spędzi w sposób niekoniecznie zadowalający opiekuna. Tak naprawdę pies każdej rasy pozostawiony sam sobie na zbyt długo będzie się nudził, pogryzie coś, wykopie dołek czy przesadzi kwiaty.
Temu wspaniałemu, niedocenianemu często psu najbardziej zaszkodził propagowany od wielu lat mit głoszący, iż owczarki źle się chowają na nizinach. Jest to oczywista nieprawda, gdyż obecnie więcej jest hodowli owczarków poza Podhalem – także w Belgii czy Holandii, które do górzystych obszarów przecież nie należą. Mit ten wziął się zapewne stąd, iż kupowane z kartonu na targowiskach, Krupówkach czy pod Gubałówką szczenięta nie są właściwie odchowane, szczepione ani odrobaczane, na ogół są zbyt wcześnie odłączone od matki, pochodzą często od nadmiernie wyeksploatowanych suk, są byle jak karmione, często już zarażone psimi chorobami. Kiedy chore i zarobaczone szczenię nie przeżywa nawet kilku dni, handlarze uzasadniają to złą aklimatyzacją na nizinach.
Podhalany mają bogatą szatę chroniącą je przed najgorszymi nawet warunkami atmosferycznymi, przez co doskonale radzą sobie na zewnątrz także w czasie srogich zim.
Jednakże strzyżenie podhalana na wzór owieczek jest bardzo zlym pomysłem, gdyż w czasie upałów futro pełni rolę izolacji i chroni psa przed przegrzaniem.
Futro podhalana wbrew pozorom nie brudzi się tak bardzo i nie wymaga wielkiej pielęgnacji – do utrzymania włosa w czystości wystarczy okresowe szczotkowanie, sporadycznie kąpiel w szamponie dla białej sierści (gdy pies jest brudny lub wydziela niemiły zapach). W okresach linienia warto jednak poświęcić psu więcej uwagi, żeby nie tworzyły się uciążliwe kołtuny.
Owczarek podhalański nie jest psem wymagającym bardzo wiele ruchu i nie spędza dnia na szalonej gonitwie wzdłuż płotu, chociaż chętnie towarzyszy swoim opiekunom na wycieczkach. Wiele owczarków lubi pływanie i spacery po lesie. Ze względu na swoje rozmiary najlepiej się czuje w domu z ogrodem, jednak niemało podhalanów mieszka po prostu w dużych mieszkaniach – o ile właściciele zapewnią im aktywne spędzenie czasu na spacerze i w dodatku nie przeszkadza im konieczność rozstania się z czarnymi ubraniami ;)
W wychowaniu podhalana liczy się konsekwencja i pozytywne bodźce. Warto zapisać się z maluchem do psiego przedszkola, gdzie pozna on nie tylko podstawowe komendy, ale również nauczy się pokojowo współżyć z innymi psami. Trzeba pamiętać o tym, że dorosły samiec podhalana nie zawsze toleruje inne samce, więc jeżeli trafi się nam wyjątkowo porywczy góral, lepiej zawczasu nad nim zapanować i dzięki autorytetowi sprawić, żeby ciupagę jednak zostawił za pazuchą na ważniejsze okazje.
Żywienie podhalana jest dość kosztowne w okresie dorastania psa, kiedy szybko rośnie i wymaga odpowiedniego prowadzenia. Dorosły pies nie jest już tak wymagający w utrzymaniu. Obecnie szeroko dostępne są doskonałe gotowe karmy dla szczeniąt ras dużych, zbilansowane i zawierające wszelkie potrzebne do prawidłowego rozwoju elementy ze szczególnym uwzględnieniem dodatków wspomagających rozwój chrząstki stawowej.
Podhalany są raczej zdrową rasą, jednak jak wielu innym psom dokuczają im czasem dysplazja stawów biodrowych, problemy z niewłaściwą budową oka (powieki wywinięte do środka lub nadmiernie na zewnątrz), rzadziej kłopoty z sercem czy skórą.
Od psów rodowodowych wymagane jest prześwietlenie stawów biodrowych w kierunku dysplazji, psy dopuszczone są do rozrodu z najlepszymi wynikami czyli A i B, suki również z wynikiem C. Trzeba pamiętać, że zakup szczenięcia po zdrowych rodzicach nie jest stuprocentową gwarancją zdrowia, jednak maluch ma większe szanse na nie kiedy jego rodzice są zdrowi. Ważne jest też, żeby szczeniaka nie przekarmiać, nie forsować nadmiernym wysiłkiem fizycznym i właściwie odżywiać.
Podhalany żyją zazwyczaj przynajmniej 10-12 lat, jednak nierzadko można spotkać psy kilkunastoletnie, cieszące się dobrym zdrowiem i kondycją.
Psy bardziej niż suki imponują wzrostem i bogatą szatą, bywają za to mniej wokalnie uzdolnione i spokojniejsze na co dzień.
Jeżeli zatem rodzinie potrzebny jest duży, włochaty przyjaciel, z niezmąconym spokojem znoszący wybryki dzieci, wesoły i cierpliwy w stosunku do domowników, uwielbiający ich pieszczoty i towarzystwo, który intruza odstraszy imponującym wyglądem i basowym szczekaniem a w obliczu prawdziwego niebezpieczeństwa nie zawaha się stanąć w obronie swoich bliskich, jeżeli niestraszny nam jest koszt odchowania i utrzymania dużego psa i nie boimy się zmagań ze szczotką do gęstej sierści, jeżeli w długie zimowe wieczory marzy się nam przytulanie do ciepłego futrzaka, jeżeli cenimy w psie wolnego ducha i filozofię po góralsku – to nie ma dla nas lepszego przyjaciela niż owczarek podhalański.

Owczarek niemiecki

Opis rasy:

Rasa Owczarek niemiecki jest stosunkowo młoda liczy niewiele ponad sto lat, a osiągnęła na świecie ogromną popularność. Zawdzięcza ją swoimi licznymi zaletami takimi jak: piękno, elegancja i harmonijna budowa, pełen napięcia wyraz, elegancki sposób poruszania się, wytrzymałość. Dzięki tym zaletom owczarki są rasą wysoko użytkową. W pierwotnym założeniu twórcy, miał on być psem pasterskim, obecnie jest wykorzystywany jako pies uniwersalny. Znajduje szerokie zastosowanie jako pies służbowy w policji, służbach granicznych, służbach celnych doskonale spisuje się jako przewodnik osób niewidomych, a przede wszystkim, jest doskonałym stróżem dobytku człowieka jego obrońca i towarzyszem życia. Owczarek niemiecki występuje, w dwóch odmianach okrywy włosowej - krótkowłosy i długowłosy. Odmiana długowłosa niedopuszczona jest do dalszej hodowli przez Związek Kynologiczny w Polsce. Często jednak w miotach rodziców krótkowłosych zdarzają się szczenięta również z długim włosem, otrzymują one metryczki tak jak pozostałe szczenięta z miotu mogą także otrzymać rodowód, lecz dalsza droga do hodowli jest dla nich zamknięta. Psychika tych odmian właściwie niczym się nie różni. Obydwie odmiany posiadają cenne cechy czujność, opiekuńczości, odwagę, karność, chęć uczenia się, dzięki którym stały się doskonałym pomocnikiem człowieka.
Owczarek niemiecki hodowany jest w kilku kolorach szaty. Najbardziej popularny to czarno podpalany, wilczasty i czarny.
Uważam, że jest to pies dla każdego, polecałbym go do domów z małymi dziećmi, ludziom starszym, ludziom nabywającym Owczarka niemieckiego jako swojego pierwszego psa. Pies ten bardzo szybko dostosowuje się do określonych warunków i nie stwarza zagrożenia w swoim otoczeniu. Niemniej jednak swoją postawą, nieproszonych gości potrafi trzymać na dystans.

Z uwagi na to, że jest to pies dość duży - samiec do 65 cm w kłębie suka do 60 cm - zalecałbym obowiązkowe szkolenie tych psów. Psy te bardzo chętnie się uczą i chętnie wykonują polecenia swoich właścicieli. Uważam, że młodzież w wieku 15 lat doskonale sobie poradzi ze szkoleniem Owczarka niemieckiego. Błędem jest kupowanie szczeniaka Owczarka niemieckiego bez rodowodu, bowiem nie wygląd zewnętrzny świadczy o psie, ale jego psychika. W tym celu psy hodowlane przechodzą sprawdzające testy psychiczne by wyeliminować z hodowli osobniki niepewne.
Tylko owczarek rodowodowy może spełnić oczekiwania nowego nabywcy.

Ogar polski

Opis rasy:

Psy gończe znane były już w starożytności. Powszechnie uważa się, że przodkami obecnych ras psów gończych, do których należą ogary polskie, są psy ardeńskie św. Huberta. Wyspecjalizowane są w polowaniach na różną zwierzynę, którą tropią i głosem naprowadzają myśliwego na jej trop.
Pierwsze wzmianki w Polsce o łowach z psami znajdujemy u Galla Anonima. Do czasów Władysława Jagiełły prawo do polowania z psami miał wyłącznie król. Za czasów Piastów i Jagiellonów polowania odbywały się z wielką ilością psów. W kronikach XIV w. są wzmianki o hodowanych specjalnie na królewskie łowy ogarach.
Już w 1779 roku znajdujemy opis wyodrębnionego ogara polskiego w książce "Zwierząt domowych i dzikich osobliwie krajowych historyi naturalnej początki i gospodarstwo" Krzysztofa Kluka.

Z opisu wynika, że były to psy średniego wzrostu, mocnej budowy, z głową średniej wielkości, wydłużonej i tępo uciętej kufie, o grubych i obwisłych faflach, obfitej skórze na głowie i szyi i uszach dość długich, u dołu zaokrąglonych, szerokich, wiszących, przylegających do głowy. Szyję miały grubą z luźnym podgardlem, klatkę piersiową głęboką i pojemną. Grzbiet długi, mocny. Kończyny mocne, suche i proste. Ogon wiszący, lekko zgięty. Sierść krótka, gruba, przylegająca, nieco dłuższa pod brzuchem i na dolnej stronie ogona. Umaszczenie czarno-brązowe podpalane z białymi znaczeniami na palcach i podgardlu. Zdarzały się również osobniki jednolite żółte z czarnym lub szarym czaprakiem, brunatno-czerwone (podżare), jasnobrunatne, o uszach i grzbiecie ciemniejszym - brązowym lub wilczastym.
Nazwę ogar różni autorzy wyprowadzają od różnych słów: Sztolcman i Wiżycki od "ogorzałego" umaszczenia, Mann od słowa "grać", którym określa się charakterystyczne szczekanie na tropie.
Ogary były bardzo popularnymi psami i dlatego znalazły należne im miejsce w literaturze i sztuce. Adam Mickiewicz w "Panu Tadeuszu" opisuje polowanie i piękno "walorów artystycznych" ogarzego grania.
Ogara polskiego spotykamy również w grafikach: godłach rodowych, miejskich, herbach, pieczęciach i exlibrisach oraz w malarstwie XVIII i XIX w.
Wg Kobylańskiego ("Jak Polacy nauczyli Sybiraków polować z ogarami") dwa pierwsze ogary zostały sprowadzone z Litwy w 1834 r. przez zesłańca marszałka Biłgorajskiego.
W czasie I wojny światowej Niemcy nie zarekwirowali ogarów, ponieważ nie znali tej rasy i sporo z nich uchowało się na Polesiu i Wileńszczyźnie.

W dawnej Polsce ogar był pospolitym psem myśliwskim cieszącym się uznaniem myśliwych w kraju i za granicą. Łączył w sobie piękno, siłę i limfatyczną budowę gończych zachodnich z dobrymi cechami użytkowymi jak: ciętość, wytrwałość i melodyjność głosu.

Urok polowań z ogarami polega na wrażeniach słuchowych: las rozbrzmiewa "grą" głosów umiejętnie dobranych psów. Głos psów ścigających zwierzynę po tropie jest inny niż głos psów widzących już ofiarę. Również innym głosem oznajmiają "ruszenie" zająca, innym lisa, a jeszcze innym dzika.
W 1957 r. na łamach "Psa" Rudolf Kryspin przedstawił pierwszy wzorzec ogara polskiego oparty na XIX-wiecznych opisach oraz na podstawie pogłowia psów z hodowli płk. Pawluśkiewicza.
W 1964 r. inż. Jerzy Dylewski opracował nowy wzorzec ogara polskiego na bazie psów z hodowli "Z Kresów" i wzorcu polsko-litewskiego gończego, który został wpisany do rejestru FCI pod numerem 52.

Aktualny wzorzec zatwierdzony został w 1980 roku i wpisany pod numerem 52a.
W treści zaktualizowano nomenklaturę kynologiczną i dokonano istotnych zmian w zakresie barwy oczu, umaszczenia, kształtu łap i ustawienia śródręcza.
Ogar polski jest psem średniego wzrostu (60-65 cm w kłębie), wydłużonej sylwetce, silnej, muskularnej budowy świadczącej o dużej wytrzymałości, a mniejszej szybkości. Głowa dość ciężka o wyraźnym przełomie i guzie potylicznym. Kufa tępo zakończona z grubymi faflami. Uszy średniej długości, szerokie, lekko zaokrąglone. Szyja gruba z luźnym podgardlem. Grzbiet długi, mocny. Sierść średniej długości z gęstym podszerstkiem. Umaszczenie czaprakowe z żółtorudym podpalaniem i białymi znaczeniami na łapach i przedpiersiu. Jest psem spokojnym, zrównoważonym o wybitnym węchu oraz doskonałym zmyśle orientacji w terenie. Odporny na trudne warunki terenowe i zmienne warunki atmosferyczne.
Mimo tych wybitnych cech psa myśliwskiego ogar polski stał się ostatnio doskonałym psem rodzinnym. Jest łatwy w utrzymaniu, przywiązany do domowników i nieufny wobec obcych.

Posokowiec bawarskiPosokowiec bawarski

O rasie
Nie jest to pies - dla każdego, rasa ta potrzebuje stanowczości i dużej dawki zainteresowania. Lubi pracować, czemu oddaje się z ogromną pasją. Rasa polecana szczególnie dla ludzi aktywnych, mających sporo czasu na spędzanie go ze swoim psem, dla ludzi którzy mogą mu tym samym zapewnić odpowiednią dawkę ruchu.
To nie jest rasa dla zapracowanej rodziny z małym dzieckiem, mieszkającej w centrum miasta. Posokowiec bawarski nie może nic nie robić.
W młodym wieku może sprawiać problemy niszczycielskie i wychowawcze. Późno dojrzewają psychicznie. Psa takiego wychowujemy i układamy od najmłodszych chwil w domu to jest od 8 tygodnia życia. Pies musi mieć swoje miejsce, od początku stanowczo wprowadzamy nakazy i zakazy. Ważna jest konsekwencja w działaniu ponieważ jest to rasa inteligentna z silną osobowością. Jednak także i my musimy uświadomić sobie że pies ma swoje prawa np że pies tez ma prawo mieć czas na spanie, odpoczynek, swoją zabawę, prace)
Psy tej rasy nie wymagają zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych, nie musimy ich regularnie ani kąpać, ani czesać (chyba ze się w czymś wytarza niestety jest to domena tej rasy - uwielbia tarzanie się w czym popadanie!!). Jest przywiązany do właściciela , najbardziej uwielbia i najpewniej się czuje gdy cala rodzina jest w komplecie. Mimo iż Posokowiec jest z natury przyjazny, nie oznacza to, że będzie cierpliwym asystentem i towarzyszem dla małego dziecka. Z racji swojego wydłużonego czasu dojrzewania i konieczności konsekwencji w jego wychowaniu - psy tej rasy potrzebują czasu właściciela przeznaczonego wyłącznie dla siebie, a w domach z małymi dziećmi główna uwaga rodziców poświęcana jest dzieciom…
W stosunku do innych psów bywa obojętny lub przyjazny, choć trzeba wspomnieć o potrzebie ewentualnej dominacji samców, co w każdej rasie ma swoje odzwierciedlenie. Posokowce nie mają konkretnych chorób przypisanych tej rasie. Mogą mieć jedynie problemy z zębami na których dość często odkłada im się kamień, trzeba także uważać na ogon uwielbiają podczas cieszenia się uderzać nim i powodować krwawe rany lub tez złamania, zwyrodnienia. Jest psem, który lubi poszczekać, przez co na podwórku będzie mógł pełnić częściowo rolę stróża.


Historia rasy:


Posokowiec bawarski i posokowiec hanowerski wywodzą się z okolic Hanoweru. Pierwsze o nich wzmianki mamy na dworze łowieckim książąt hanowerskich w Springe pod Hanowerem.
Przodkami tej rasy są psy gończe zwane po niemiecku die Bracken. Niektóre z nich wyróżniały się szczególnie czułym węchem oraz skłonnością do szukania zwierzyny "dolnym wiatrem". Na polowaniach par force powszechnie uprawianych, zwłaszcza na jelenie, niemal do końca XVIII wieku używano ich albo do wytropienia zwierzyny przed rozpoczęciem
pościgu za nią całej złai psów, albo do odnalezienia tropu, zgubionego podczas ścigania zwierza. Z początku, po rozpoczęciu pościgu, włączano takiego psa do złai, której przewodził w czasie polowania, i dlatego nazywano go der Leithund (pies - przywódca). Z biegiem czasu jednak ograniczono zadania tych psów tylko do tropienia zwierzyny, w trakcie którego prowadzono je zazwyczaj na długim otoku.
Powstało więc kilka odmian psów, nazywanych der Spurhund, co znaczy po polsku tropowiec.
Miały one dość ciężką budowę, wydłużony tułów, obszerną klatkę piersiową, dość krótkie nogi, nisko trzymaną, stosunkowo długą szyję, głowę szeroką z tępo ściętą na końcu kufą z obwisłymi faflami, wiszące długie, szerokie uszy z zaokrąglonymi końcami oraz długi, nisko trzymany ogon. Poza tym odznaczały się powolnymi chodami i niechęcią gonienia
zwierzyny oraz skłonnością do tropienia "dolnym wiatrem". Te psy stały się bezpośrednimi przodkami posokowców.
Po Wiośnie Ludów, kiedy dwór książąt hanowerskich przeszedł pod zarząd państwa pruskiego, zadbano o dalszy rozwój i utrwalenie cech specyficznych dla psów hodowanych i użytkowanych w tej okolicy.
Na skutek zachodzących zmian w sposobach polowania na zwierzynę grubą i coraz powszechniej stosowanego przez myśliwych niemieckich polowania na nią z bronią palną powstawało zapotrzebowanie na typ psa wyspecjalizowanego w odszukiwaniu zranionej zwierzyny. W tym celu hodowcy niemieccy wytworzyli rasę zwaną po niemiecku der Schweisshund, a po polsku posokowiec, bowiem niemieckie Schweiss, a polskie posoka znaczy krew grubego zwierza. Rasa taka powstała ze skrzyżowania tropowca z czerwono rudym gończym (die Bracke) hanowerskim. Początkowo hodowano posokowce w trzech odmianach różniących się między sobą pewnymi, mało istotnymi szczegółami budowy i umaszczenia. Wskutek właściwie prowadzonej selekcji różnice te zanikły i na początku XIX wieku powstała odrębna rasa psa myśliwskiego o wyrównanym pokroju. Z biegiem lat rosło zapotrzebowanie na takiego psa w różnych regionach Europy. Pies hodowany na nizinach okazał się za ciężki w terenie górzystym, a szczególnie w Alpach. Skrzyżowano więc posokowca z lżejszym gończym górskim i ogarem tyrolskim. Tej nowo powstałej rasie dano nazwę bawarski posokowiec
górskim (BGS).
Pierwszą wzmiankę dotyczącą hodowli posokowców w Bawarii znajdujemy w dokumencie pochodzącym z 18 czerwca 1459 roku, zgodnie z którym hrabia Kaspar Törring ofiarowuje klasztorowi Tegernsee posokowca, który wywarł trwały wpływ na przyklasztorną hodowlę psów. Hodowla hrabiego Törring była wtedy bardzo znana. Psy, od których przynajmniej w części wywodzi się dzisiejszy posokowiec bawarski, hodowane były na dworach Wittelsbacherów (późniejszej bawarskiej rodziny królewskiej), w klasztorach i zamkach szlachty. Trudno jednak stwierdzić, na ile celowo prowadzona była ówczesna hodowla, nie zachowały się bowiem żadne dokumenty w rodzaju ksiąg hodowlanych. Nie będzie chyba błędem założenie, że ważne były, jak zawsze, jedynie cechy użytkowe psów, a nie ich wygląd zewnętrzny.
W literaturze XVII i XVIII wieku nie znajdujemy niestety żadnych wskazówek dotyczących posokowca bawarskiego.
Dopiero w dokumencie pochodzącym z 1812 roku czytamy, że książęta Thurn i Taxis hodowali psy, które używane były wyłącznie do pracy na farbie.
Swoją hodowlę stworzyli ponoć, opierając się na istniejących wtedy jeszcze dawnych bawarskich psach gończych, posokowcach hanowerskich i małych psach gończych (być może chodzi tu o jamniki). Pewna notatka z roku 1858 mówi, że z należących do nich rewiru Thiergarten dwór królewski otrzymał parę posokowców. Oba psy były maści czarnej z żółtymi znaczeniami. Później z tego samego źródła dwór kazał sprowadzić jeszcze jednego żółtorudego psa i czarno-żółtą sukę. Ale w połowie XIX wieku nie tylko dwór królewski zaopatrywał się w posokowce z hodowli książąt Thurn i Taxis, lecz również liczni właściciele rewirów łowieckich w Górach Bawarii, którzy później sprzedawali swoje psy leśniczym i zawodowym
myśliwym.
Szczególne zasługi w hodowli takich psów miały rodziny leśniczych Hohenadl i Krembs.
Dobrą linię posokowców mieli w latach 80. minionego stulecia benedyktyni z Admont, sprzedający swoje psy do hodowli w Alpach Styryjskich i Salzburskich. Później ze skrzyżowania różnych linii baron Joseph von Karg-Bebenburg wraz ze swoim łowczym o nazwisku Wiederberger stworzyli współczesnego posokowca bawarskiego. Około roku 1870 Karg-Bebenburg
pokrył ponoć "rudą sukę rasy pies gończy" posokowcem hanowerskim. Potomstwo po tej parze nazwano "gończymi górskimi" i ponownie skrzyżowano z posokowcami hanowerskimi. Szczenięta z tych miotów były bardzo różne. Obok szczeniąt o delikatnym kośćcu i cienkim krótkim włosie na świat przychodziły również masywne psy w typie leithundów.
Karg-Bebenburg miał początkowo również psy z hodowli Hohenadlów i Krembsów. Opierając się na własnych psach i zwierzętach pochodzących z różnych linii, które wyszukiwał u leśniczych i myśliwych w okolicznych dolinach, zapoczątkował on planową hodowlę czystej rasy.
Przez długi czas Karg-Bebenburg otrzymywał każdego roku 40-60 psów, które w większości ofiarowywał nieodpłatnie bawarskim urzędnikom leśnym.
W Styrii niejaki Peintinger skrzyżował w latach 60. swoją masywnie zbudowaną, pochodzą z linii z Solling sukę rasy posokowiec hanowerski z psem rasy brandlbracke, a następnie z gończym styryjskim. W wyniku tych krzyżówek na świat przyszły szczenięta maści żółtej lub rudej, o sztywnym włosie i doskonałym węchu. Nie wiadomo jednak dokładnie, na ile psy stworzone przez Peintingera przyczyniły się do powstania posokowców bawarskich. Pracownik urzędu leśnego nazwiskiem Frieß stwierdził kiedyś, że myśliwi kryją swoje suki po prostu psem sąsiada, nie zwracając najmniejszej uwagi na jego pochodzenie oraz wygląd i przywiązując wagę jedynie do jego cech użytkowych.
Obecnie trudno stwierdzić, jakie dokładnie psy i rasy przyczyniły się do powstania posokowca bawarskiego. K. Brandt, na którego oczach powstawała i rozwijała się rasa, pisze: "co do pochodzenia tych psów trzymanych dzisiaj przez właścicieli rewirów w górach Bawarii, Salzkammergut, Tyrolu i Styrii istnieje niezliczona liczba teorii".
Jedną z możliwości jest, zdaniem Brandta, krzyżówka posokowca hanowerskiego z jamnikiem, bowiem wiele posokowców bawarskich miało krzywe przednie łapy i typową dla jamników kufę. Istnieje jednak także wiele masywnie zbudowanych posokowców bawarskich wyglądających podobnie jak posokowce hanowerskie. Brandt doszedł do wniosku, że gończy bawarski hodowany był głównie w górach i "dzięki izolacji nabrał pewnego indywidualizmu". Ponieważ wiele psów swoim typem bardziej przypomina jamniki niż psy gończe, w Bawarii rasę tę nazwano również "wysokonożnym jamnikiem". Zdaniem Brandta takie same psy można znaleźć po południowej stronie Alp, gdzie nazywane są "segugi delle Alpi", a także w Gryzonii.
Większość psów była maści żółtej lub rudej, miały one w kłębie od 40-50 cm wysokości, były delikatnej budowy ciała, miały małą głowę i "słabe uszy".
W roku 1885, na Zjeździe Miłośników Upowszechniania Psa Myśliwskiego, dotąd hodowanemu cięższemu posokowcowi, w odróżnieniu od lekkiego bawarskiego, dano nazwę posokowiec hanowerski.

Mastif angielski

Historia rasy

Mastiff Angielski to jedna z najstarszych ras psów. Prawdopodobnie wywodzi się ona z czasów starożytnych. Można dopatrywać się pochodzenia tej rasy od doga argentyńskiego lub mastiffa tybetańskiego a nawet greckiego molosa. Nie wiadomo jednak jak te potężne i waleczne psy dotarły na wyspy brytyjskie. Pewne jest, że gdy rzymianie przybyli do Anglii zastali tam mastiffy, których odwaga i siła wywarła na nich wielkie wrażenie. W roku 1872 założono „klub „ mastiffa, którego celem była poprawa i zachowanie rasy. Licznie prowadzone wojny zdziesiątkowały populację mastiffów, jednak w roku 1941 zostały uznane w USA przez AKC( american kennel club). W 1945 r. w Anglii było zarejestrowanych tylko 8 mastiffów w wieku reprodukcyjnym. Sama nazwa mastiff rodzi wiele spekulacji. Jedna z teorii mówi o tym, ze wywodzi się od łacińskiego mastinus (pies domowy) druga upatruje pochodzenia od dolno niemieckiego Mast-teve (ciężki niezgrabny pies) Inna z teorii głosi ze nazwa powstała od łacińskiego słowa mansuetues ( oswojony)

Mastiff angielski jest dostojnym i wiernym psem o niesamowitej odwadze miłym usposobieniu oraz bardzo wysokiej inteligencji. Proporcje tej rasy psów czynią z mastiffa psa obronnego i działają odstraszająco. Pomimo swych olbrzymich rozmiarów mastiff Angielski jest psem o zrównoważonej psychice temperamencie i łagodnej naturze, co nie oznacza zer ten miły olbrzym w sytuacji zagrożenia nie zawaha się bronić się swojej rodziny. Mastiff jest psem rodzinnym i potrzebuje kontaktu ze swoją rodziną, której jest bez reszty oddany. Ten olbrzym jest przemiłe usposobiony i przywiązany do dzieci a jednocześnie w sytuacji ich zagrożenia staje się ich w pełnym słowa tego znaczeniu obrońcą. Rasa ta wymaga wczesnej socjalizacji i łagodnego, delikatnego aczkolwiek stanowczego ułożenia chociażby ze względu na jego psychikę. Mastiff angielski jest psem jednego właściciela – rodziny a właściciel powinien mieć duże doświadczenie w kontaktach z psami a zwłaszcza psami tej rasy. Nie jest to pies przesadnie aktywny, lecz potrzebuje umiarkowanej ilości ruchu (spacerów), aby utrzymać się w dobrej kondycji zdrowotnej. Jak wynika z powyższego mastiff jest psem spokojnym, łagodnym i niezwykle uczuciowym oraz bardzo wiernym pod warunkiem delikatnej i odpowiedniej socjalizacji i ułożenia. Jest jednocześnie psem odważnym i nieprzekupnym , świetnie stróżującym . Potrafi być bardzo agresywny i niebezpieczny dla obcych sam jego wygląd i wielkość sprawia, że ludzie darzą go respektem .

Umaszczenie Mastiffów jest różnorodne od płowego przez morelowy oraz pręgowany. Porównując powyższe umaszczenia należałoby zwrócić szczególną uwagę na pręgowaną maść. Mastiff pręgowany posiada krótką przylegającą sierść z ochronnym zimowym podszerstkiem . W subiektywnej ocenie na podstawie mojej domowej hodowli mastiffy pręgowane różnią się w fazie rozwoju jak i w wieku dojrzałym pieski tej maści mają znacznie mniej kłopotów zdrowotnych, ale i potrzebują znacznie więcej ruchu. Wykazują dużą aktywność ruchową.

Cechy naszego pupila takie jak dosyć głośne chrapanie , ślinienie się i linienie stanowią pewną uciążliwość , którą na pewno trzeba brać pod uwagą decydując się na przyjęcie do naszego mieszkania nowego domownika – mastiffa angielskiego .

Wielkość jest osobnym zagadnieniem, lecz każdy decydujący się na posiadanie tak wielkiego przyjaciela zdaje sobie z tego sprawę. To naprawdę ogromny pies i ogromny przyjaciel. Lenistwo mastiffa jest prawdą, ale jego powolność jest tylko mitem. Mastiff potrafi poruszać się z dużą szybkością i zwinnością a siła, z jaką potrafi to wykonywać czyni go wyjątkowo sprawnym psem. Nawet pozornie jego spokojny wręcz „posągowy” sen jest często tylko obserwacją otoczenia- stróżowaniem. Dlatego też tak jak wspominałam musimy być odpowiedzialni i mieć doskonały kontakt z naszym czworonogiem, gdyż wówczas jesteśmy odpowiedzialni za jego zdrowie, zachowanie, ale i dobre samopoczucie emocjonalne. Mastiff w żywieniu potrzebuje specjalistycznej karmy, którą dzisiaj oferuje na rynku wiele firm. Powinien dostawać mniejsze porcje 2 razy dziennie.

Rodowód to chyba jedna z ważniejszych spraw, z jakimi należałoby się zapoznać decydując się na mastiffa , który zostanie naszym domownikiem i przyjacielem. Znając rodowód możemy mieć pewność ze nasz mastiff w zdecydowanie mniejszym stopniu może być obciążony wadami genetycznymi wywołującymi np. wady rozwojowe. Znając przodków możemy w znacznym stopniu ograniczyć możliwość ich wystąpienia, co ma wielkie znaczenie w rozrodzie psów – rodziców przyszłych szczeniąt. Musimy mieć pewność ze matka naszego pupila jest otoczona opieką lekarsko weterynaryjną, jest zdrowa, właściwie odżywiana i starannie pielęgnowana. Znajduje się pod stałą opieką lekarską matka jak i szczenięta, które to powinny opuszczać hodowle zaszczepione i odrobaczone.

Reasumując, jeżeli zawsze marzyłeś o dużym psisku a nie przeraża Cię chrapanie, ślinienie, linienie to swojego wiernego towarzysza i oddanego na dobre i złe przyjaciela będziesz miał w MASTIFIE ANGIELSKIM!

Tosa

---

Dane ogólne
Długość życia: 8-12 lat
Pies wzrost: min. 60 cm
Pies waga:
Suka wzrost: min. 50 cm

Przez wiele lat walki psów były pasją Japończyków. Tosa, który został wyhodowany specjalnie w tym celu, pochodzi z Tosa w prefekturze Kochi. Po zaniechaniu Polityki Narodowej Izolacji w 1854 r. psy walczące pierwotnego typu szpica, takie jak Akita, zazwyczaj przegrywały z rasami europejskimi. Entuzjaści walk psów nie mogli się z tym pogodzić i skrzyżowali krajowe psy z Bernardynami, Mastifami, Dogami, Buldogami i Pointerami z Zachodu. W efekcie powstał dzisiejszy Tosa, jest znacznie większy i silniejszy.

Rasa ucierpiała w czasie II wojny światowej, jak większość dużych psów na całym świecie. Najlepsze odesłano na północ Japonii, gdzie dalej je hodowano. Później entuzjaści walk ujednolicili wygląd psów i doprowadzili do ich poprzedniej świetności. Niewielka ich liczba została wyeksportowana, m.in. do Stanów Zjednoczonych i Niemiec, gdzie służą tylko jako psy do towarzystwa, obrony i pilnowania.

Wzorzec zwraca uwagę na agresję Tosy w stosunku do innych psów Tosa nigdy nie cofa się, ale od razu atakuje. Mimo, że masywny, jest zwinny i sprawny. Wymaga właściciela umiejącego z nim postępować w sensie fizycznym i dominującego psychicznie, zatem nie jest psem dla każdego. Nie polecany dla osoby, która nigdy wcześniej nie miała psa.

Jednak umiejętnie traktowany Tosa lnu to spokojny, łagodny pies i dobry towarzysz rodziny. Charakter Tosa-Inu w dużej mierze odpowiada osobowości i mentalności dawnych mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni. Psy te są wyjątkowo opanowane, ciche, spokojne zrównoważone, szlachetne i dumne. Odznaczają się odwagą i skłonnością do poświęceń. Opisywane są jako zwierzęta o wybitnym instynkcie socjalnym, bezgranicznie oddane swojej rodzinie, bardzo czułe i wierne. Zmarszczki na czole nadają im wyrazu ciągłego zatroskania. Wymagają bliskiego kontaktu z właścicielem, uwielbiają dzieci.

W Stanach Zjednoczonych biorą udział w programach dogoterapii, gdzie pracują m.in. z dziećmi autystycznymi. Mają bardzo silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy, nadzwyczaj cierpliwe, tolerancyjne i wyrozumiałe. Najbardziej wymyślne zabawy nie są w stanie wyprowadzić ich z równowagi. Gdy poczują się zmęczone, po prostu oddalają się. Są bardzo towarzyskie i lubią przebywać wśród ludzi, zachowują się przyjaźnie nawet wobec nieznajomych osób. Tosy są dobrymi stróżami i obrońcami. Szczekają rzadko, nie są hałaśliwe. Jeśli podniosą alarm, możemy być pewni, że dzieje się coś, co wymaga natychmiastowej interwencji. Zawsze będą przykładać większą wagę do ochrony rodziny niż swego terenu, na którym się znajdują. Są rozsądne, nigdy nie zachowują się nieobliczalnie czy nieprzewidywalnie. Wizyty obcych mogą wywołać u nich niepokój, ale gdy będą mile widziani przez gospodarzy, zaakceptują ich.

Żyją w zgodzie z psami i innymi zwierzętami, z którymi mieszkają, mogą być natomiast agresywne wobec obcych czworonogów. Psy te mają wysoki próg pobudzenia, nie dają się łatwo sprowokować, ale gdy zostaną zaatakowane, stają się bardzo groźnymi przeciwnikami.

- Szczeniaki Tosa Inu osiągają pełne gabaryty w 18 miesięcy. Przez następne 2-3 lat psy te nabierają masy mięśniowej. Pełne gabaryty Tosa ma dopiero w wieku 5 lat.
- Tosa jest zazwyczaj delikatna w kontaktach z dziećmi ale nadzór jest konieczny ze względu na gabaryty psa.
- Łatwo dostosowuje się do niewielkich powierzchni.
- Jest to rasa, która ze względu na bardziej ściśniętą dolną wargę mało się ślini (jak na mastiffa).
- Jest to rasa bardzo czysta, często można zauważyć Tosę liżącą swoje łapy jak kot po posiłku.
- Jest to rasa raczej cicha, szczeka tylko gdy to konieczne (np. aby zaalarmować swoją rodzinę).
- Tosy żyją przeciętnie od 8 do 12 lat
- Jest to rasa bardzo inteligentna dlatego też odnosi dużo sukcesów w szkoleniu.

HawańczykHawańczyk

Pochodzenie: zachodnia część basenu Morza Śródziemnego

Kraj rozwoju rasy: Kuba

Krótki rys historyczny: Rasa pochodzi z zachodniego rejonu śródziemnomorskiego i rozwinęła się wzdłuż wybrzeży Hiszpanii i Włoch. Wydaje się, że psy te dość wcześnie zostały wprowadzone na Kubę przez marynarzy włoskich. Przez pomyłkę, ze względu na najczęstszy kolor tych psów (kolor tytoniu- brązoworudy) zrodziła się legenda o rodzimym pochodzeniu tej rasy z Hawany, stolicy Kuby. Wydarzenia historyczne spowodowały zupełne zaginięcie dawnych linii hawańczyków na Kubie.

Wygląd ogólny: Hawańczyk jest małym, żywym psem, niskim na kończynach z szatą długą, obfitą, miękką i - milej widzianą- falującą. Jego ruch jest żywy i sprężysty.
Długość kufy jest równa odległości między stopem i guzem potylicznym. Stosunek długości tułowia (mierzonego od szczytu łopatki do końca pośladków) do wysokości w kłębie wynosi 4:3.
Głowa średniej długości, stosunek długości głowy i tułowia wynosi 3:7.
Czaszka płaska lub bardzo nieznacznie wysklepiona, duża, okolica czołowa słabo rozbudowana. Czaszka widziana z góry jest zaokrąglona z tyłu i prawie prostopadła i kwadratowa z pozostałych trzech boków.

Kolor szaty: dwie odmiany kolorystyczne: a) rzadko spotykana czystobiała, głowa w różnych odcieniach od jasnopłowego do brązoworudego, łaty w tych kolorach, lekkie przyciemnienia;
b) kolor szaty i łaty w kolorach wymienionych w punkcie 1 z łatami czarnymi, szata czarna.

Zachowanie, charakter: Zazwyczaj żywy, łatwy do ułożenia jako czujny stróż. Serdeczny z natury, wesoły, jest miły, czarujący, swawolny i nieco skory do błazeństw. Lubi dzieci i może się z nimi bawić bez końca.

źródło: "Maltańczyk, bolończyk i ich kuzyni" wyd. Mako Press.

http://bbgdansk.w.interia.pl/opis_ras.html

Rasy Psów

Cocker Spaniel Angielski

Opis rasy:
Cocker spaniel angielski, to niewielki, zgrabny, radosny pies myśliwski, o pięknej głowie z długimi uszami i wyrazistymi oczami. Stworzony został do pomocy myśliwemu w wypłaszaniu z zarośli ptactwa i drobnej zwierzyny, oraz aportowania postrzałków z wody.

Dziś jest to przede wszystkim uroczy pies wystawowy i do towarzystwa, lecz nie wolno zapominać o jego wrodzonej pasji łowieckiej......
Cocker z natury jest wesoły, łagodny i niehałaśliwy. Doskonale znosi podróże. Jest czysty, bardzo inteligentny i nadzwyczaj szybko się uczy.

W mieszkaniu zajmuje mało miejsca, nie bywa uciążliwy; zaszyje się w kąt, tak, że jego obecność jest mało odczuwalna; jednak gdy tylko go przywołamy, momentalnie jest przy nas, radośnie merdając ogonkiem, co jest dla tej rasy charakterystyczne i szczególnie ważne np. przy ringowej prezentacji na wystawie.

Obecnie hodowcy coraz częsciej zaprzestają kopiowania ogonków u cockerowych szczeniąt, a cocker z długim ogonkiem zyskał jeszcze na urodzie.......
Cocker spaniel może być idealnym kompanem do zabaw dla starszych dzieci, pod warunkiem, że jego opiekun od początku będzie z nim postępował konsekwentnie i poświęcał mu dziennie około 1,5 godziny na spacery i wykonywanie ćwiczeń, np aportowania różnych przedmiotów, co spaniele wręcz uwielbiają..... Ich pasją jest pływanie, dlatego podczas naszych wypraw za miasto i na urlopie, należy zapewnić cockerowi możliwość swobodnego korzystania z kapieli w czystej wodzie .
Na spacerach cocker z wielkim upodobaniem buszuje w zaroślach,jest wulkanem energii, pełen inwencji i temperamentu .
Po powrocie z polowania, lub spaceru, dużo czasu poświęca swojej toalecie,wyciągając zębami z sierści grudki błota, czy śniegowe kulki, oraz przyczepione do włosów kawałki gałązek i liście.....
Jego efektowna szata - z długimi frędzlami na uszach, łapach , pod brzuchem i na ogonie, - wymaga starannej pielęgnacji- czesania i szczotkowania - conajmniej 2-3 razy w tygodniu, oraz okresowego fachowego strzyżenia i trymowania (około 5 razy w ciągu roku), a u psów wystawowych- jeszcze częściej.

Chyba żadna rasa nie posiada tyle różnorodnych kolorystycznych odmian, co cocker spaniel angielski........
Pod względem umaszczenia cocker spaniele dzielą się na 2 grupy :
1/ cockery "jednomaściste " : czarne, złote, czarne-podpalane, czekoladowe, czekoladowe -podpalane i sobolowe (w różnych wariantach nasycenia koloru)
2/ cockery " kolorowe ", czyli łaciate i przesiane, o bardzo szerokiej gamie kolorystycznej, gdzie na białym tle są kolorowe łaty lub przesianie.
Dzisiejsze spaniele, hodowane w przemyślanych skojarzeniach, nie przejawiają w swoim zachowaniu nieuzasadnionej agresji, co niestety zdarza się jeszcze u tych, niewiadomego pochodzenia, rozmnażanych bez kontroli, tzw. " porodowodowych", lub " bez papierów ", kupowanych na wszelkiego rodzaju targowiskach i u przygodnych " pseudohodowców ".
Dlatego bezpieczniejszym zawsze bedzie zakup szczenięcia z udokumentowanym pochodzeniem, ze sprawdzonej hodowli.

Nie jest to rasa, którą można trzymać w kojcu, a wręcz karygodne jest trzymanie cockera na łańcuchu " przy budzie ".

Na ogół cocker cieszy się dobrym zdrowiem, jednak, jak każda rasa, ma i on " słabsze punkty ", którymi są oczy i uszy, wymagające u tej rasy szczególnej pielęgnacji.
Relacje cockera z innymi psami i domowymi zwierzakami zazwyczaj są bardzo dobre. Przeciętna długość życia to około 10-12 lat.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Wzorzec rasy:
Cocker spaniel angielski

Wzorzec FCI nr 5

Kraj pochodzenia : Wielka Brytania
Klasyfikacja FCI :
Grupa 8 - aportery, płochacze, psy dowodne
Sekcja II - płochacze

Wrażenie ogólne:
Cocker spaniel jest żywym, czujnym psem myśliwskim. Nie powinien przypominać cięższego od niego Field Spaniela, od którego jest krótszy i na wyższych kończynach.

Głowa i czaszka
Część twarzowa dobrze rozwinięta, tworząca czworobok. Czaszka i czoło dobrze rozwinięte z odsłoniętą szeroko puszką mózgową, misternie wycyzylowane ale nie wypukłe.
Nos dość szeroki dobrze rozwinięty dla zapewnienia dobrego węchu.

Oczy
Dobrze wypełniające oczodoły, ale nie wyłupiaste, barwy orzecha lub brązowe, harmonizujące z kolorem sierści, inteligentne i powabne w swoim wyrazie, zdecydowanie żywe, błyszczące i wesołe.

Uszy
Obwisłe, nisko osadzone o cienkim płacie skóry, nie przekraczające końca nosa. Okryte są długim, jedwabistym, prostym włosem, nielokowatym, ani kędzierzawym.

Szyja
Powinna być długa i muskularna, dobrze osadzona na ukośnych delikatnych łopatkach.

Przód
Łopatki winny być skośne i cienkie. Klatka piersiowa głęboka, dobrze rozwinięta, ale nie za szeroka i nie za okrągła aby nie krępowała swobody ruchu kończyn przednich. Kończyny przednie mocne, proste, ozdobione frędzlami, dostatecznie krótkie, ale nie zanadto krótkie, skupiające siłę, a jednocześnie nie hamujące wielkiego wysiłku, wymaganego od tego małego psa myśliwskiego.
To samo dotyczy kończyn tylnych.

Tułów
Zwarty, mocno związany, czyniący wrażenie skoncentrowanej siły i niezmordowanej aktywności. Grzbiet krótki. Tułów silny i zwarty w proporcji do wzrostu i wagi psa, opada lekko ku ogonowi.

Tył
Szeroki, dobrze zaokrąglony, bardzo muskularny.

Łapy
Mocne, okrągłe, „kocie”, nie za szerokie, ani rozwarte, palce nie powinny być luźne.

Ogon
Charakterystyczny dla wszystkich ras spanieli. U cockera który jest lżejszy i ruchliwszy od innych, ogon pomimo, że jest nisko osadzony, może być jednak noszony nieco wyżej niż u pozostałych spanieli, ale nie podniesiony, raczej na linii grzbietu, jednak im niżej, tym lepiej. W czasie pracy psa ogon powinien być nieustannie w ruchu.

Szata
Gładka, jedwabista, nigdy sztywna ani falista, z frędzlami (piórami) w umiarkowanej, ale nie nadmiernej ilości, nigdy kędzierzawa.

Maść
Dowolna. U jednomaścistych nie może być żadnych plam, prócz plamy białej na piersi.

Waga i wzrost
Waga powinna wynosić od 11 do 13 kg (Vide modyfikacje Ang. Kennel Clubu).

Wady
Gruba czaszka, kościec lekki, szata kędzierzawa, łopatki stromo ustawione, powolne ruchy, słabe stawy skokowe, łapy ustawione na zewnątrz, wysoko noszony ogon, brak zaznaczonego stopu, jasne oczy.

CHARAKTERYSTYKA PSÓW RAS MAŁYCH

CHARAKTERYSTYKA PSÓW RAS DUŻYCH

Do psów ras dużych zaliczamy psy o wadze od 26 kg do 44 kg. Wyhodowane pierwotnie jako psy użytkowe, do dziś doskonale sprawdzają się jako psy pasterskie, tropiące, ratownicze oraz jako przewodnicy niewidomych i niepełnosprawnych. Wierne i uczuciowe, są także wspaniałymi psami towarzyszącymi.

Typy typy psów ras dużych:

1.Psy myśliwskie:
-Gończe: Billy, Ogar Polski...
-Wyżły: Wyżeł Niemiecki, Wyżeł Weimarski...
-Aportery i płochacze: Golden Retiever, Labrador Retiever, Clumber Spaniel...
-Charty: Borzoj, Chart Afgański, Greyhound...
2.Psy pasterskie: Briard, Bobtail, Bouvier des Flandres...
3.Psy stróżujące i obronne: Owczarek Niemiecki, Doberman, Sznaucer Olbrzym, Bokser...

Cenne wrodzone umiejętności.

Od zawsze psy dużych ras były doskonałymi pomocnikami człowieka. Ich wrodzona siła, wytrzymałość, wspaniały węch połączony z pojętnością i oddaniem są cenionymi cechami psa towarzysza. Psy te wyróżniają się też walorami estetycznymi: harmonia proporcji i elegancją ruchem.

Sprawdzona wytrzymałość.

Wielogodzinne długie dystanse, praca w ekstremalnych warunkach, stróżowanie ...
Taki rodzaj aktywności wymaga od psów dużej wytrzymałości. W zwalczanie skutków stresu e są wszystkie siły oksydacyjnego będącego wynikiem takiego wysiłku zaangażowane są wszystkie siły odpornościowe organizmu. Wspomaganie odporności jest jednym z najważniejszych czynników branych pod uwagę, aby zapewnić psu możliwie najdłuższe życie i zdrowie.

Najwrażliwszy punkt psów ras dużych: przewód pokarmowy.

Z powodu szczególnych cech anatomicznych i fizjologicznych, przewód pokarmowy psów ras dużych charakteryzuje się niższą tolerancją pokarmową (wpływa na zdolność trawienia pokarmu) w porównaniu z psami małych ras. Wrażliwość pokarmowa jest przyczyną powstawania wodnistego kału o luźnej konsystencji, dużej objętości i silnej woni. Konieczne jest, zatem podawanie karmy zapewniającej maksymalną ochronę przewodu pokarmowego.

Przyczyny nadwrażliwości.

-Wielkość przewodu pokarmowego w stosunku do masy ciała jest mniejsza(3,3%) niż u psów ras małych (7%), co powoduje osłabienie zdolności trawiennej.
-Zwiększona przepuszczalność jelita cienkiego może być w konsekwencji przyczyna wodnistego kału o złej konsystencji, co związane jest ze zmniejszonym wchłanianiem sodu.
-Zwiększona fermentacja w okrężnicy wpływa na szybkość pasażu jelitowego.

CHARAKTERYSTYKA PSÓW RAS MAŁYCH

CHARAKTERYSTYKA PSÓW RAS ŚREDNICH

Do psów ras średnich zaliczamy psy ważące od 11 do 25 kg.
W przeszłości były to psy polujące, psy pasterskie oraz psy pociągowe. Obecnie doskonale przystosowały się do współczesnego stylu życia człowieka stając się psami towarzyszącymi.
Stanowią około 30% całej populacji psów.

Pies pełen energii

W przeszłości, psy ras średnich hodowano ze względu na ich energię oraz fizyczne predyspozycje do przystosowania się do życia na zewnątrz. Ze względu na ich morfologię i szczególne zdolności, psy te doskonale tolerują intensywny, nawet długotrwały wysiłek. Ich odwaga, ciekawska natura oraz doskonale rozwinięty zmysł węchu sprawiają, iż są to wspaniałe psy pracujące.

Grupy psów ras średnich:

1.Psy myśliwskie:
Wyżły: Wyżeł węgierski, Seter angielski, Pointer, Brittany... Gończe: Beagle, Basset artezyjsko-normandzki, Gończy polski, Griffon vendéen... Aportery i płochacze: Cocker Spaniel, Springer Spaniel...
2.Psy pasterskie:
Bearded Collie, Owczarek pirenejski, Border Collie, Puli, Polski owczarek nizinny, Owczarek australijski...
3.Szpice:
Samojed, Siberian husky, Szpic duży...
4.Inne:
Pinczer średni, Sznuaucer średni, Shar Pei, Dalmatyńczyk...

CHARAKTERYSTYKA PSÓW RAS MAŁYCH

Pierwotnie psy myśliwskie...
W przeszłości cenione dla swych talentów łowieckich, psy ras małych obecnie pełnią głównie rolę psów do towarzystwa. Nadają się doskonale do życia w mieście pod warunkiem regularnego zapewnienia im odpowiedniej ilości ruchu!

3 grupy psów ras małych:

1.Teriery: Foksterier, Yorkshire Terrier, Terier Szkocki, Jack Russell Terrier, Cairn Terrier, West Highland 2.White Terrier...
3.Jamniki: standardowy, miniaturowy i króliczy (długo-, krótko- i szorstkowłose).
Psy ozdobne i do towarzystwa: Bichon Frise, Pudel toy i miniaturowy, Chihuahua, Pekińczyk, Cavalier King Charles Spaniel, Shih Tzu, lhasa Apso...

Zadziwiająca wytrzymałość

Niewielkie rozmiary i elegancka postawa sprawiają wrażenie kruchości i delikatności. Ale w rzeczywistości psy ras małych są bardzo wytrzymałe. Świadczy o tym ich imponująca długość życia: ponad 15 lat!

Do psów ras małych zaliczamy psy o wadze od 1 kg do 10 kg. W tej grupie można wyróżnić tzw. „toys” to znaczy psy, których waga po osiągnięciu dojrzałości nie przekracza 4 kg.

Psy ras małych mają bardzo zróżnicowany typ sierści:

× Długa i falista: Chihuahua długowłosy, Coton de Tulear...
× Długa i prosta: Maltańczyk, Szpic, Cavalier King Charles, Shih Tzu, lhasa Apso, Pekińczyk, Yorkshire Terrier...
× Krótka: Mops, Chihuahua, Pinczer miniaturowy.
× Kręcona: Pudel.
× Szorstka: Cairn Terrier, Foksterier szorstkowłosy...
× Gładka: Charcik włoski, Jamnik krótkowłosy...